Ik heb me altijd verbaasd over de betutteling in organisaties. Eerst over de betutteling van cliënten in een psychiatrische instelling, toen ik daar een jaar lang stage als klinisch psycholoog deed. Ik heb daar mijn afstudeerscriptie aan gewijd.
Daarna over de betutteling van medewerkers bij Campina Melkunie, toen ik daar ging werken, eerst als medewerker management development en later als HR-manager.
Vanaf 1995 ben ik verbonden aan Bosman & Vos en vooral werkzaam in de zorg, de hulpverlening en het onderwijs. Ook hier zag ik, hoe de zorgzaamheid van leidinggevenden onbedoeld de eigen verantwoordelijkheid van medewerkers ondermijnde.
In 2007 schreef ik het boek “Stoppen met leidinggeven”
Vanaf die periode kwam het werken met zelfsturende teams in zorg en welzijn in opkomst. Het werd duidelijk, hoe de autonomie van medewerkers nog verder vergoot kon worden door een eenvoudige, platte organisatie, een bescheiden centrale sturing en besluitvorming op basis van eigenaarschap. Dat leidde in 2024 tot “Van wie is de gebarsten WC-tegel? Organiseren op basis van eigenaarschap”.
Tegelijkertijd heb ik ook altijd veel (management)teams begeleid naar een grotere effectiviteit en openheid. En ook daar weer een boek over geschreven “Een effectief team in 3 dagdelen”
De kern van mijn werk is zo het effectief samenwerken in organisaties geworden.
Soms betreft het een beperkte interventie in de vorm van een advies, een leiderschapstraining, of de coaching van een team. Maar het kan ook gaan om de ontwikkeling van de organisatie als geheel.
Ondertussen dient de vraag zich aan, hoe er tussen organisaties effectief samengewerkt kan worden.
Teams en organisaties zijn meer fluïde geworden. De basiseenheid van organiseren is steeds vaker een grotere gemeenschap van professionals uit verschillende organisaties, die samenwerken aan een gemeenschappelijk doel, al dan niet met betrokkenheid van burgers en cliënten.
Ook daar denk ik graag in mee.